Stijf van 10 uur in de auto

We zijn 2 uur geleden aangekomen in het Manohara Hotel, direct naast de Borobodur gelegen. Bijzonder, want dat geldt geloof ik maar voor 2 hotels. Deze heeft maar 27 kamers en was natuurlijk volgeboekt, ondanks de hoge prijs. Maar onze gids heeft er toch voor gezorgd dat we hier terecht konden, we stonden namelijk op de wachtlijst. Fijn om na 2 dagen in een zeer basic kamertje te hebben geslapen in een heus mooi hotel aan te komen met een goede douche en bad, een normaal toilet, een wasbak en zelfs zeepjes, tandpasta en een douchekapje! Heerlijk. Er lag een mooi boek van de Borobudur opengeslagen op ons bed om een indruk te krijgen. We kwamen aan in het donker, dus ik heb ook niets gezien. Morgenochtend om 6.00 uur gaan we met een gids 2 uur naar de Borobudur wat dus op loopafstand is. Geweldig, erg veel zin in. Het schijnt namelijk het mooiste te zijn met zonsopgang en zonsondergang. We zullen het zien. Het is al 20 jaar geleden dat ik er ben geweest en het was indrukwekkend weet ik nog wel. Het brengt geluk als je met je hand het beeld in een Stupa (zo'n soort klokvormig beeld) kunt aanraken. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn voor een paar lange Nederlanders :-)

Over Nederland gesproken, straks speelt Nederland tegen Spanje. Lekkere tijd ook, dan is het hier 00.30 uur. En om 6.00 uur dus weer mee met de gids. We kunnen bijna beter wakker blijven. Emily wil ook niet slapen, mmm. Het is hier nu 11.05 en ik ben erg moe van de lange dag.

Vanmorgen is Yoer met Emily nog snel even de zee in gegaan. Maar de golven waren zeer sterk en hoog, dus niet zo lang gemaakt. Dat is ook de reden waarom het hier surfers paradise is! Allemaal boarders en winkels. Erg leuke laidback sfeer. Ik heb mijn rugzak ingepakt en daarna Emily het zwarte zand afgespoeld onder een koude kraan, ze gilde maar een beetje, hihi.
Een ontbijt met fruit en Hardkeks (die koekjes van de Bever Zwerfsport die gelijk staan aan een bruine boterham). Ik had geen trek, beetje last van mijn buik. Maar we mogen niet klagen, dat pas na een week!
Emily ging nog even spelen met het dochtertje van de eigenaars. Slippers uit en naar binnen. Leuk om te zien dat ze elkaar niet verstaan, maar wel leuk spelen. Wel kletsen en elkaar achterna. Het Indonesische liedje wordt ook nog elke dag gezongen.

Daarna in de bus op weg naar een national park met monkey forest. Het duurde ongeveer een 1,5 uur voordat we er waren.
We reden langs de kust en overal borden met Tsunami waarschuwingen. Geeft me toch een akelig gevoel, ik zie zo de beelden weer voor me van 2005. Maar goed, er is nu een alarm en borden. Het was enorm toeristisch, met name Indonesische toeristen. Echt een boulevard met talloze kraampjes. Er was ook een Vespa meeting, echt een flower power gevoel, overal tentjes tussen Vespa's gespannen. We lachen ons rot! We zien ook heel veel Vespa's rijden die tot een soort Mad max vehicel zijn omgetoverd. Je weet echt niet wat je ziet. Zeer inventief. En ze zitten er dan met zijn vijfen op, vlag achterop. Het is echt een hele club. Geinig.

Bij het National Park aan de kust met een gids rondgewandeld. Ze kochten nog snel wat zakjes pinda's voor ons. Wij hadden met onze ervaringen uit het verleden de zonnebrillen in de auto gelaten en niets in onze zak. Je weet maar nooit met een brutale aap......
We zijn in een aantal grotten geweest met stalactieten en stalagmieten (hoop dat ik het goed schrijf?). We hebben een zaklampje gehuurd en Emily vond dat prachtig om op ontdekking te gaan in het duister. Wel bukken, boink, Deb was een beetje lang :-) Erg leuk was het om een aantal wilde stekelvarkens te zien. De gids lokte ze met pinda's. Wat een leuke dieren, we zijn er echt naast gaan staan. Ze eten heel leuk met hun beide handjes de nootjes op. Een beetje zoals een eekhoorn. En die stekels zijn geweldig. Ik had er wel een paar als souvenir mee willen nemen, haha. Maar ze waren gelukkig niet boos genoeg om ze op te zetten. Emily heeft er een echt een pinda in zijn hand geduwd. Ook waren er heel veel vleermuizen, leuke kleintjes die in groepjes aan het plafond hingen en af en toe schoot er een om je hoofd. Leuk!

Daarna verder gelopen en mooie bomen gezien en eindelijk de apen. Emily kon niet wachten.... Maar het was erg druk in het park en ze hadden blijkbaar al veel pinda's gehad. Het duurde dus even voordat er een paar wilden komen. Maar ze kwamen wel. Lachen, ze waren bang voor onze gids. Dat was wel handig. Een hele grote, een zwangere en een met hangtietjes, grappig. Emily wat gevoerd en ik wat foto's gemaakt. Daarna nog wat wilde Bambi's gezien en een heel klein zwart schorpioentje. Die deed geen kwaad en heb ik dus nog even vastgehouden. Emily is nog steeds nergens bang van. Toen de gids met een enorme duizendpoot aankwam (zo'n hele vette dikke rode met VEEL kriebelende pootjes) wist ze niet hoe snel ze hem moest vasthouden. Ik ook, en het kriebelde erg. Toen we hem weer terug hadden gezet in het bos, is Emily teruggerend om hem weer te halen, hihi. Ze was nog niet uitgespeeld met hem, huh? Maar omdat hij teveel kriebelde heeft ze hem toch maar aan de kant gezet. Hoe heerlijk. Ze mopperde en piepte wel omdat ze in haar kleine aardbeien Teva's zand had zitten. Dus we sjouwen veel met haar. Ook omdat ze veel moe is van de warmte of inspanning. Snel maar een ijsje gehaald toen we terug waren bij de bus, mmm. Daarna weer de bus in, op weg naar de Borobodur.

En dat was me dus een forse rit. We hebben een plasstop en een late lunchstop om 16.00 gemaakt. Onderweg nog langs een rubberplantage gereden waar we konden stoppen. Maar we zijn doorgereden omdat we nog zo'n eind moesten. We waren hier pas rond 20.00 uur. Echt niet normaal. Het is megadruk op de weg, de wegen zijn gewoon slecht en daarnaast rijdt het ook niet harder dan 60 km geloof ik. Je wilt het niet weten, soms lijkt het wel een kamikaze actie. We proberen niet teveel met onze chauffeur mee te rijden, maar je kan echt soms niet anders. Vol verbazing blijven wij als een auto een brommer met 4 passagiers en een vrachtauto inhaalt en ook nog 4 tegenliggers op zich af ziet komen. Het gaat allemaal (net). Maar ik was wel brak van het vele hobbelen en bobbelen, het houdt niet op. Emily heeft gelukkig nergens last van, fijn! Ze vermaakt zich al dan niet met ons, de I-pod, naar buiten gluren, wat boekjes en af en toe een stop.

We hebben besloten om na morgen naar Yokjakarta te gaan en daar wat langer te blijven. Beetje uitrusten, winkelen en zwemmen. We gaan niet meer verder door Java naar het einde, dat kost gewoon teveel tijd. We willen een vlucht boeken vanaf Yokjakarta naar Bali. Wel zo relaxed. Dus dat gaan we overmorgen eens uitvogelen. Yoers ouders zijn gisteren goed en veilig op Bali aangekomen. Wij zullen hen dus gezellig over een weekje zien. Veel zin in.

Hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat. Bedankt voor de leuke en lieve SMS-jes en berichtjes per mail. We lezen ze allemaal. Ik heb mijn Simkaart vervangen door een Indonesische, dus sms-jes op mijn mobiele nummer komen niet aan. Het is lastig om te internetten hier. Vaak hebben we geen gelegenheid en meestal is een internetcafe moeilijk te vinden. Dus de reisverslagen laten helaas wat op zich wachten. Ik schrijf bij zodra dat lukt.

Welterusten alvast en op naar een mooie wedstrijd van Oranje.

PS: sorry pap, mijn telefoon viel uit en ik kreeg geen verbinding meer. Blijkbaar kan ik niet internationaal bellen en had ik mazzel je aan de telefoon te krijgen. Later proberen we het weer, ook naar jou mam.

Liefs van ons alle drie