Reizen is ook vakantie?

Jaja, reizen is ook vakantie. Dat roept Yoer terecht als ik weer eens klaag dat ik zo lang moet wachten of dat het zo warm is. Hij heeft gelijk. Het hoort bij een land en de totale ervaring. Maar soms wordt je uithoudingsvermogen behoorlijk op de proef gesteld.

Vanmorgen hebben we onze spullen gepakt en na een laatste blik op het heerlijke strand, uitgechecked op Malibest op Langkawi. We wilden een auto huren op het vaste land en op naar Bukit Merah, een park aan een groot meer met waterpark, ecopark en oeran Oetang park. We hadden op Langkawi al een aantal keer geinformeerd naar de mogelijkheden om een auto te huren in Kuala Kedah. Dat kon niet op Langkawi. Als we van de ferry zouden komen in Kuala Kedah zouden er diverse verhuurbedrijfjes zijn. Wij in de taxi gestapt bij een Maleisisch sprekende taxichauffeur. De arme man kon helemaal niet rijden. Hij liet steeds zijn koppeling slippen, schakelde niet of verkeerd en gaf veels te veel gas. Ik denk dat wij zijn 5e rijles waren! Een hele ervaring rijker, zijn we ongedeerd bij de ferry aangekomen. Onze boot zou pas 1,5 uur later vertrekken. We konden met Emily dus mooi nog wat rondkijken in het taxfree winkelcentrum. Emily nog even op een apparaat, Yoer nog even bij de electronica kijken en ik bij de parfummetjes. Ook dat scheelde eigenlijk weinig. Niets gekocht, behalve de halve bakker leeggekocht.

We hadden voor Emily gelukkig een eigen stoel gereserveerd in de ferry, want hij zat vol. Denk al gauw dat er 200 man op gaan. Gelukkig niet zo'n geweldadige schreeuwfilm aan zoals op de heenreis. Emily verveelde zich helaas snel en was het wat zat, ook na het boek van Tip de Muis en de I-Pod. Beetje hangen en slapen. Het overtochtje duurde 5 kwartier. We hebben gewacht tot ongeveer iedereen van de boot was (Emily sliep natuurlijk net) en zijn toen uitgestapt. Een bagagekarretje gescoord (waar ze dan 100 meter verderop 1 MR voor vragen!) en naar buiten gegaan. Daar heeft Yoer nagevraagd waar we de car rentals konden vinden. Bleek dat dat alleen voor lokaal verhuur was en niet om ver te reizen, zoals wij wilden. Het was echt bloedheet en we moesten wat gaan besluiten. De taxi's zeiden dat we naar het vliegveld moesten gaan, daar kon het wel. Dus wij maar in een taxi gestapt. En wat voor een..... Nee Deb, niet klagen, reizen is ook vakantie! Maar goed, de taxi was een bejaard exemplaar. Oftewel, de taxi had geen airco of ventilatie, maar de voorste ramen open. Mijn hoofd barste zowat uit elkaar van de warmte met Emily op de achterbank. Dus ik probeerde de ramen achterin open te draaien. Toen de chauffeur zei dat die allebei kapot waren!!!! AAAARGH. Rustig blijven ademen, het is maar een half uur rijden naar het vliegveld (waarvan ik de naam even ben vergeten).

Daar naar binnen gegaan op zoek naar de car rentals. Bleek dat er maar 1 te zijn. Prima, goed bedrijf op zich. Alleen zat er niemand achter de balie en toen Yoer de prijzen zag ging dat nergens over. Echt veels te duur. 188 RM per dag ex verzekeringen en benzine. En daar kwam ook nog 400 RM bij om de auto in KL af te leveren. We moesten het contactpersoon zelf bellen. Dus ik bellen. Kreeg ik een vrouw aan de lijn met veel geschreeuw op de achtergrond? Dus ik vroeg of ze naar de balie kon komen om de mogelijkheden te bespreken voor een huurauto. Dat kon pas over 3 kwartier. Ze zat net met een aantal auto's in de garage voor reparaties. Dus ik vroeg naar de mogelijkheden en 'special prices'. De goedkoopste auto's bleken al te zijn verhuurd en de daaropvolgende konden we krijgen. Er was over de prijs niet te onderhandelen. Ik werd bijna boos. Wat onbeschoft zeg. Dus ik heb opgehangen en gezegd dat we wel gingen vliegen. Tsja, we waren nu toch op het vliegveld! Dus wij naar de balies op het vliegveld. Daar bleken de vluchten naar Kuala Lumpur pas 's avonds of de volgende ochtend te vertrekken. Nee Deb, niet zeuren. Zennnnnnn. En lieve Emily had haar dag niet, was moe en het zat.Alleen maar huilen, piepen, ze wilde niets, niet luisteren. En ik was Emily ook heel erg zat en Yoer daardoor mij. Oftewel, we werden allemaal erg op de proef gesteld. Dus navraag gedaan over bussen en treinen naar Bukit Merah. Dat kon, maar kostte ook veel tijd. Toch maar weer terug naar de car rentals en Yoer dat mens weer gebeld. Die zag ons nummer en hing direct op. Oke, ik vond het al een bitch, en zij had ook geen zin meer in ons. Een ander telefoonnummer gebeld van een vaag iemand die ook auto's zou verhuren. Die nam niet op. Goed, laatste optie.... de taxi. Die heeft ons voor 300 RM naar Butkit Merah gebracht in 2,5 uur. Een goede auto met airco (was het eerste wat Yoer die man vroeg, haha), een prima taxichauffeur die goed engels sprak en vriendelijk was. Yoer is met Emily achterin gaan zitten. Die combi ging even beter vandaag. Ik voorin. Nog uitgebreid met de chauffeur zitten praten. Hij vond het vreselijk te horen dat wij geen steek verder kwamen vandaag, zoals we hadden gewild. Hij was voorzitter van de taxivereniging op het vliegveld ofzoiets. En hij trok het zich erg aan dat we slechte info hadden gekregen. Dat ging hij terugkoppelen daar. Yoer heeft nog een tukje met Emily gedaan achterin gelukkig. Even beetje tot rust komen allemaal.

Toen we bij het resort van Bukit Merah aankwamen bleek het echt een besloten park te zijn met wat accomodaties, 1 restaurant aan het meer, wat winkels, een internetcafe (helaas maar tot 20.00 uur) en een groot parkeerterrein. Bij het eerste hotel gevraagd naar de prijzen en mogelijkheden. Geen kortingen mogelijk en vrij prijzig. Emily rende direct naar het miniscule vijvertje met wat visjes. Helemaal blij. Ik heb de kamer bekeken (prima), maar toch nog even bij een wat goedkopere accomocatie gaan kijken verderop met de taxi. Maar dat bleek een fors stuk verder te liggen. En zonder eigen auto erg lastig. Want er was, behalve een restaurant, niets. Dus toch weer terug en daar een kamer voor 2 nachten geboekt incl. ontbijt. Het was inmiddels 17.00 uur en er was gelukkig ook een klein zwembadje bij het hotel dat tot 18.00 uur open was. Ik en Emily razendsnel omgekleed en met Yoer naar het zwembad gelopen. Het was een buitenbadje. En er was niemand. Vaag, dat ze dan zeggen dat het tot 18.00 open is... En op het bord stond zelfs tot 20.00 uur. Wij allemaal blij om even af te koelen en lekker te plonzen en spetteren. Yoer is er ook nog even bijgekomen. We zagen zelfs nog een heleboel apen in de boom bij het zwembad. Later kwam er ook nog een Frans gezin met een 5-jarig meisje. Emily helemaal uitsloven. Wel lastig zonder zwembandjes alleen (die waren zo goed als lek en hebben we op Langkawi achter gelaten, maar hier worden ze niet verkocht). Yoer ging bij de receptie handdoeken vragen voor het zwembad. Er was namelijk een balie bij het zwembad waarop stond dat je daar handdoeken kon krijgen. Alleen was deze onbemand. Bij de balie zeiden ze dat Yoer maar zijn hotelhanddoek moest gebruiken! Zo raar en onaardig. Dat is ook een beetje wat we veel tegenkomen hier. Ongeinteresseerd, onvriendelijk, niet gastvrij. zo raar, er was verder amper iemand. Dan kan je tegen die ene gast toch nog vriendelijk zijn? Maar goed, we hebben zelf de zwembadhandoeken maar achter de balie vandaan gehaald. Daarna aangekleed en naar het restaurant gegaan. Bij het buffet van alles gegeten. Lekker aardappels en groenten (de eerste deze vakantie). Spagetti, vis, salade, soep. Emily kreeg een kinderpizza, maar die was alleen geinteresseerd in de minibroodjes met sausie (boter). Dus wij die pizza maar opgesmuld. Bij het buffet nog fantastisch heerlijke citroencake en appeltaart gehaald. Oke, ik beken, ik heb zelfs 2 keer gehaald. Echt smullen. Emily nog uitgelaten rondgerend op blote voeten van de vissen naar de fontein. Toen zijn we teruggelopen en allemaal doodmoe op bed in slaap gevallen. O, what a day.............