Druk en warm Jakarta

Vanmorgen rond 9.00 uur wakker geworden. Weer een lekkere nacht gemaakt en nog steeds moe. Zal ook wel een stukje jetlag en de temperatuur zijn. Rond half 10 lekker ontbeten. Emily cornflakes, kroepoek, thee en sap en wij lekker aan de toast, ei en fruit. De nassi lieten we even voor wat het was. Emily kreeg veel aandacht van het personeel. Ze is er nog veel verlegen van en duikt echt weg bij ons. Maar ze is vriendinnen geworden met een leuke Indonesische dame van het hotel. We hebben met haar en Emily weer Burung Kaka Tua gezongen (ik heb toch een iets aangepaste versie onthouden, haha). Ze vond het prachtig!

We zijn naar buiten gegaan, de klamme hitte in. We wilden naar de haven van Sunda Kelapa, was een beetje te ver om te lopen. Na een stuk wandelen over buggy-onbegaanbaar pas, Emily goed vastgezet zodat ze niet gelanceerd werd. Heet, heet, heet. Het was nog niet zo makkelijk om een taxi te vinden op de plek waar wij stonden. Daarom verder gelopen en langs een drukke weg hadden we beet. Ze wisten alleen niet waar we heen wilden? De haven???? Krijg een deja vu, dat hebben wij nou altijd. Vraag je naar de redelijk toeristische dingen, weet de taxi werkelijk niet waar je het over hebt.... Hij heeft het onderweg nog even nagevraagd en ons afgezet voor de uitkijktoren van het Maritieme museum. Het kon ook niet anders, want we zagen ineens wat blanke toeristen. Wat een vieze boel daar zeg. Maar goed, even schakelen en wennen. Welkom in Jakarta. Na een kijkje van boven van ranzigheid naar stadstorens naar het museum gelopen.

We hebben continue veel bekijks, voornamelijk dankzij Emily. Blijven lachen! Er liepen wat Indonesiers helemaal op sjiek naar binnen, wij vroegen ons af waarom? Erg rijke mensen? Maar binnen bleek een bruiloft in een zaal te zijn, dus een drukte van belang. Wij voelden ons een beetje in de weg lopen, mede omdat het compleet onduidelijk was waar we mochten komen en wat museum was en wat niet. Op een gegeven moment werden we door de familie van de bruid/bruidegom van buiten gehaald omdat ze wilden dat wij met het bruidspaar op de foto wilden!? Uh, tsja oke. Die stonden in traditionele gouden kleding op een podium en iedereen ging met ze op de foto of was aan het eten. Beetje gek, maar wel grappig. Dus we zijn aan alle kanten gefotografeerd. En we moesten daarna mee-eten. Maar dat hebben we maar overgeslagen, hihi. Op het binnenplein was er life muziek en Emily vond dat geweldig. We zijn daar een aantal keer gaan kijken, maar als wij er stonden ging werkelijk alle aandacht naar ons ipv naar de artiest. Heel dubbel, we zijn het gewend, maar het is soms lastig je een houding te geven hoor. Emily vindt het niet alles. Normaal laat ze zich gaan en danst direct mee, maar nu vond ze het teveel aandacht. Dus een snel kort rondje door het museum en weer naar buiten.

We gingen lopen naar de haven. Daar wat langs de boten gelopen en wat te drinken gehaald. Ze wilden ons een tour aansmeren, maar bedankt.

Voor Emily wilden we naar Waterworld, vlakbij. Dus Yoer GPS aan. Het was van stoepen van 1 meter hoog, tot langsscheurend verkeer, fietsen met van alles erop en eraan, langs stalletjes met brommeronderdelen, sate, drankjes etc. We konden elkaar amper verstaan en het was HEET! Lopend langs alles en iedereen trokken we nog meer aandacht; idiote Hollanders, waarom geen taxi, is sneller en koeler. Wel lachen dat ze het allemaal over de voetbal hebben. Van Persie, Sneijder!! Helaas liepen we verkeerd en we gingen bij de supermarkt even bijkomen in de airco met een drankje. Daar hebben we een taxi laten komen. Het bleek te ver lopen te zijn. De taxi bracht ons naar Waterworld. Ik had er achteraf spijt van..... Het lag in een recreatiepark waar je al toegang voor moest betalen om uberhaupt het park in te komen en het was zo ongelooflijk druk omdat het weekend was, dat er geen doorkomen aan was. Ik zag sterretjes van de auto's en mensen! Vreselijk. Bij de kassa van Waterworld stonden lange rijen en dat om 15.00 uur. En hoe iedereen het kon betalen is mij een raadsel. We moesten 180.000 Ruppia betalen met zijn drieeen, 54 euro. Duur dus. Maar het was mooi en leuk om te zien, ondanks de vele mensen die voor je in de weg stonden. Emily heeft nog in het Touch-aquarium schildpadden geaaid en een zeerog. We hebben het niet te lang gemaakt, het duizelde van de mensen. Nog een snack gehaald bij de Poppeye's: doosje kip, rijst, friet en fris.

We wilden met de taxi weer terug, maar dat was een illusie of mission impossible. Iedereen wilde een taxi en het park bestond geloof ik uit 6 attractieparken. Het stond overal vast. En omdat taxi's geld moeten betalen om het park te betreden, komen er alleen taxi's die iemand brengen naar binnen. Dus veels te weinig. Het zou nog zeker een uur duren hoorden we. We hebben nog tevergeefs taxi's aangehouden, maar alles zat vol. Dus we zijn het park uit gaan lopen om te kijken of we buiten meer geluk hadden. O,o, waar waren we in beland. Het was spits in Jakarta en we stonden midden op/langs de autoweg met vele anderen (Indonesiers) te vechten voor een taxi. Vreselijk, het was chaos. Maar Yoer wist er toch een te bemachtigen, die held! Wat waren wij blij dat we in een koude, rustige taxi zaten. En dat is wat hoor, dat laveren in de spits. Je kijkt je ogen uit en houdt je hart vast. Als ze ontdekten dat er een blank kindje in de taxi zat, werd er driftig naar ons gezwaaid. Daarnaast vraagt men zich regelmatig af of Emily ons enige kind is? Of waar we de rest hebben gelaten, haha. Ja, je moet er toch met 1 beginnen. Uiteindelijk zijn we veilig bij ons hotel afgezet. We hebben snel een koude plons in het hotelzwembad genomen. Argh, het was vrieswater! Duurde even voordat we door waren. Wel lekker afgekoeld. Hierna douchen en rommelen. Emily is helemaal into doktertje spelen, jaja. Dus Yoer en ik worden ingepakt in rollen wc-papier. Op het bed gepicknickd met appel, kaaskoekjes, snoepjes en drinken en toen rond 21.00 uur gewoon maar gaan slapen!