Een heeeeeeele lange dag!

We hadden gisteravond besloten toch naar Kota Bahru te gaan. Vanmorgen vertrok er een minivan vanuit ons guesthouse dat mensen naar diverse bestemmingen bracht. Wij hadden van de eigenaar van het guesthouse te horen gekregen dat er voor ons geen plek meer was en dat het te laat was om te reserveren. MMM, en nu. Wij besloten om toch in te pakken en op tijd klaar te staan voor de bus. Als er plek was, konden we mee. De buurman van het hostel, die we ook in de theeplantage tegen kwamen, is een zwitser en hij reist alleen met zijn zoon Nick van 10 of zo. Zijn vrouw is niet mee. Emily kan het goed met hem vinden en roept de hele dag Cliffie tegen hem. Hij lijkt ook wel een beetje op Cliff. De hele dag computerspelletjes aan het doen en van dat lange rommelige haar, haha. Maar goed, hij ging dus ook met dat busje mee. We hebben nog even gekletst met een frans gezin met 3 meiden die ons vertelden dat het een drama was om accomodatie te vinden op de Perhentians. Jee, soort herhaling van Taman Negara. Het is dus niet zo makkelijk als het leek, of als we dachten. Het is toch hoogseizoen, niet voor de Maleisiers zelf, maar voor Europa en de Arabieren. We zouden wel zien. De minivan kwam wat later en ik had nergens meer op gehoopt, maar HOERA! we konden mee. Al snapte ik niet hoe, met al die rugzakken en tassen van iedereen?? Maar het paste. Emily afscheid genomen van April de poedel en met ons op de voorste rij in het busje gaan zitten, uiteraard was de Hello Kitty ballon er ook weer bij :-) Gelukkig was deze rit rustig en er was geen haarspeldbocht te bekennen. Ik was toch ook weer vergeten om een reistablet in te nemen. Het is toch af en toe rennen en vliegen en plannen voordat we weg zijn. Iedereen schoon, aangekleed en ontbeten, alles ingepakt, niets vergeten, afgerekend, sleutel ingeleverd. Ha, dat laatste vergat ik bijna. De minivan wilde net wegrijden toen Yoer vroeg of ik de kamersleutel wel had ingeleverd. En die bleek ik nog in mijn zak te hebben zitten!!! Net op tijd nog uit het raam kunnen zwaaien. Bijna aan alles gedacht!

We hadden besloten om samen met de Zwitsers op te trekken en ons af te laten zetten bij het treinstation op Gua Musang. Om vanuit daar de Jungle Train te nemen naar Kota Bahru. Wij hadden ons in niets verdiept en onze medereiziger wel, maar weinig info boven water gekregen. Rond 13.00 werden we in de bloedhitte gedropt voor het treinstation van Gua Musang. Dat ligt aan een grote steile imposante rotspartij. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het stelde verder helemaal niets voor. En het dorpje wat er aan vast ligt ook niet. Toen we naar de balie liepen, bleek dat de kaartverkoop pas open ging op 15.00 uur!!!!!!!! JEE, dat was lang wachten in de warmte, ondanks dat het overdekt was. En toen we op wat vage borden gingen kijken, bleek ook dat de eerste Jungle Train (de langzame wel te verstaan) pas ging om 16.30 uur!!!! ARGH. Dit kon niet waar zijn. ZENNNNNNNNNNNN. Er zaten al best veel mensen te wachten op het station (die dus de hele dag zaten te wachten op die trein!!!) en die vonden ons machtig interessant. En dat bleef de komende uren ook zo. Alles wat we deden was het bekijken waard. Emily's luier verschonen, wat eten, spelletje doen, wachten, boekje lezen, Emily stout en voor straf op de (hele vieze) trap. (Vandaag is het hele pak Snoetepoetsers er wel doorheen gegaan!). Maar goed. Nog heel even snel een rondje door het dorpje met Emily in de buggy gelopen en wat flessen drinken gekocht en wat broodjes, nootjes enz. Want wachten duurt lang en de Jungle Train had vast geen karretje met eten wat langs zou komen. Met Emily in de buggy gaat het meestal goed. De stoepen en wegen zijn natuurlijk rampzalig, maar we worden er steeds meer bedreven in. Yoer rijdt het meeste, is toch wat sterker. Af en toe zijn de stoepen zo enorm hoog.
Emily heeft zich goed gedragen zo deze lange dag wachten. Ze hadden op het perron een aquarium met enorm grote vissen, dus dat was leuk voor haar om te zien. En verder met Nick gespeeld en allerlei ontdeugende fratsen uitgehaald. Want ontdeugend is Emily heel erg deze vakantie. Het zal voor haar ook best wennen zijn, alles is anders. Maar ze probeert dan ook alles uit. En ze roept notabene ook de hele dag ' Emily ontdeugend!' en dan lachen met die pretoogjes. Ja schat, er is een verschil tussen ontdeugend en stout....

Op het station kwam Yoer er helaas tot onze grote schrik achter dat zijn telefoon miste. Die is zeer waarschijnlijk uit zijn broekzak gevallen in de minivan. Echt onwijs balen. Niet handig, ook niet als we elkaar zouden willen bellen. Maar goed, Yoer is dus niet meer bereikbaar op zijn telefoon, alleen ik op het locale nummer.

Ik had in de Lonely Planet een hostel gevonden waar ik een telefonische reservering had gemaakt voor de avond in Kota Bahru. Ideal Travellers House. Ze kwamen ons oppikken van het treinstation als we aankwamen, tegen normaal tarief. Prima. En de kamer was 6,50 euro. Ken net.

Toen eindelijk de trein kwam (tegen 17.00 uur), was iedereen druk in de weer met al zijn bagage om zo snel mogelijk een plek te vinden. Wij dachten dat wij veel hadden, maar er gingen hele zakken met rambutans (grote groene vruchten met stekels die heel erg stinken als je ze opensnijdt) mee, en tassen met ander eten. Blijkbaar is het op het platteland zoveel goedkoper, dat ze het daarom helemaal meenemen. We hadden prima plaatsen in de trein. Voorste 2 stoelen met een heel groot stuk bagageruimte voor onze benen. Daar kon mooi alles liggen en zelfs de buggy uitgeklapt met Emily erin als ze wilde. De stoelzittingen zaten wel wat los, maar het waren in elk geval stoffen stoelen! En jongens, wat was het heet in de trein en wat een verschillende mensen allemaal. Het grappige was, dat er aan het plafond van de trein allemaal gewone tafelventilators hingen, best goed geregeld eigenlijk. Alleen net niet boven ons hoofd. En er bleek een heuse restauratiewagon te zijn, waar je wat te drinken en chips enzo kon kopen. Wij hadden al genoeg bij ons. Emily lekker met de raamstickers van Dora gespeeld, veel contact gemaakt met andere treinreizigers, op de I-pod Pipi Langkous gekeken, wat gekleurd en geslapen. De buurvrouw in de trein was een moslim met haar dochter van een jaar of 6. Emily heeft een aantal keer bij haar op schoot gezeten. Dat vonden ze allemaal geweldig. Zie ook de foto in ons foto-album.

De meeste deuren van de trein waren gewoon open. Daar hing iedereen uit en dat was ook de beste plek om wat te zien en het lekker koel te hebben. Ik heb er ook nog een poos gestaan en wat foto's gemaakt. Want het was echt een jungle trein. Mooie stukken gezien. Maar wel door de deur, want de ramen waren zo vies, dat je daardoor veel miste. Dit kan je in ons land niet voorstellen, dat je zo uit de trein hangt..... Een risico is het altijd.

Het was echt een heeeeeeele lange treinreis. God, dat viel wel tegen. Emily hield zich weer ontzettend goed. Had er minder last van dan ik. En we hadden ook nog een uur vertraging, doordat we 2 keer moesten wachten op de sneltrein die ons voorbij moest, HUH? Uiteindelijk kwamen we dus pas om 22.00 uur aan in Kota Bahru!! Daar stond de zoon van de eigenaar van het hostel al met zijn auto op ons te wachten. Samen met de zwitersers, onszelf en alle bagage in de auto gepropt en in het donker naar het hostel gereden. Daar aangekomen wist Emily niet hoe snel ze uit de auto moest stappen. Ze hadden een stuk of 5 kittens rondlopen van circa 3 maanden. En dat was echt walhalla. FEEST! Rennen achter de arme beestjes, allemaal optillen ondersteboven, achterstevoren. Beetje te hard knijpen af te toe. Als ze wilden wegrennen voor de kleine, blonde draak, greep ze gewoon echt heel hard aan hun staart. Je begrijpt dat wij er een dagtaak aan hadden om dit in goede banen te leiden, zonder dat er slachtoffers vielen.

Het hostel werd gerund door Chinezen. De Zwitsers hadden beneden een simpele kamer en wij boven een 3 persoons kamer met badkamer en een ventilator. Klein detail, toilet trok niet door en de douchekop hing op borsthoogte. Maar voor die prijs mag je niet klagen. Een wc rol gekocht en handdoeken gehuurd en drinken ingeslagen en toen moesten we nog eten. Ik had echt honger zeg. En we voelden ons ZOOOOO VIES, na de hele dag in de warmte te hebben gezeten. Maar eerst eten, want het hostel sloot om 12.00 uur het hek. We zijn naar de overkant van de weg gelopen en daar hadden ze een grote hal, gezellig met TL-licht, vol met hawkerstalls. Dat zijn de traditionele eetstalletjes, waar je overal kan bestellen wat je eten wilt. Daarna neem je plaats aan een tafeltje en van alle kanten komen ze dan je bestelde eten brengen. Ik heb echt zitten bunkeren. Lekker mie met kip en garnalen en een stapel heerlijke sate. Daarna op een holletje terug naar de kamer om met zijn allen te douchen en te slapen. Het douchen is en blijft een drama met Emily. Ze is bang van het water of het geluid en schreeuwt moord en brand. De hele buurt kan dus meegenieten. Maar uiteindelijk waren we lekker schoon en fris :-) Yoer is nog op ons balkon gaan bieren met de Zwitser terwijl wij doodop in bed lagen. Wat een dag!